Συνέντευξη με τη Γιούλικα Σκαφιδά στο Ειδικό Γυμνάσιο Ηλιούπολης.

Από τη μαθήτρια Αμαλία Βαλαδώρου

Είχαμε τη χαρά να μας επισκεφτεί στο σχολείο η Γιούλικα Σκαφιδά. Με την ευκαιρία της έκανα κάποιες ερωτήσεις για τα χρόνια που ήταν εκείνη στο σχολείο και για την καριέρα της ως ηθοποιός.

-Γιούλικα, καλώς ήρθες στο σχολείο μας. Εσύ πού πήγες Γυμνάσιο;

-Εγώ επειδή γεννήθηκα στην Καλαμάτα κι έμεινα εκεί μέχρι τα 18 μου, πήγα γυμνάσιο στο 1ο Γυμνάσιο Καλαμάτας και Λύκειο στο 1ο Λύκειο Καλαμάτας.

-Σου άρεσε το σχολείο;

-Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο δε μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί δε μου άρεσε να ξυπνάω το πρωί. Μου άρεσε να κοιμάμαι μέχρι αργά. Δε μου άρεσε που έπρεπε να διαβάζω. Δε μου άρεσε που δεν έπρεπε να γελάσω την ώρα του μαθήματος ή που είχα μόνο το Σαββατοκύριακο για να παίξω .  Ήθελα να είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Ήθελα να μεγαλώσω, να πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο, να έχω δουλειά και να μπορώ να κάνω εγώ ό,τι θέλω. Νόμιζα τότε ότι ,όταν τελειώσει το σχολείο, θα είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω, ενώ δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μετά που μεγάλωσα έπρεπε να πηγαίνω στη δουλειά συγκεκριμένη ώρα, οπότε από μέσα μου ευχαριστούσα το σχολείο που με έμαθε να ξυπνάω το πρωί.

Είχες πολλούς φίλους στο σχολείο;

Ναι, είχα πολλούς φίλους. Γελούσαμε πάρα πολύ  με τους συμμαθητές μου, κάναμε και κάποιες εκδρομές. Περνούσαμε ωραία και στα διαλείμματα.

Ήσουν καλή μαθήτρια; Ποια μαθήματα σου άρεσαν;

Ναι, ήμουν καλή μαθήτρια. Κάποια μαθήματα μου άρεσαν  πάρα πολύ όπως η γυμναστική και η μουσική. Μου άρεσαν αυτά τα μαθήματα , αλλά γενικά προσπαθούσα να τα διαβάζω όλα και να είμαι καλή μαθήτρια. Προσπαθούσα να είμαι ήσυχη όσο μπορούσα στην τάξη.

Ποια η πιο ευχάριστη η πιο δυσάρεστη και ποια η πιο ευχάριστη ανάμνησή σου από το σχολείο;

Η πιο δυσάρεστη ανάμνηση είναι μία φορά που με είχε σηκώσει ο καθηγητής στον πίνακα να πω το μάθημα κι εγώ δεν είχα διαβάσει καλά και ντράπηκα πάρα πολύ. Είχα κοκκινίσει και είχα βάλει τα κλάματα . Αυτή τη θυμάμαι σαν μία πολύ δυσάρεστη στιγμή, αλλά από την άλλη ήταν και θετική κατά κάποιο τρόπο, επειδή ντράπηκα πάρα πολύ και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα επιτρέψω να συμβεί πάλι αυτό , να με πιάσουν δηλαδή αδιάβαστη και να αισθανθώ άσχημα μπροστά στους συμμαθητές μου. Πείσμωσα κι έβαλα στόχο να είμαι πάντα διαβασμένη και για να μην με προσβάλλει κανένας καθηγητής και για να μην  πάρω κακό βαθμό και για να είμαι εντάξει απέναντι στη συνείδησή μου, αφού είναι υποχρέωση του μαθητή να διαβάζει.

Όσο για ευχάριστες στιγμές, μπορώ να σου πω πολλές. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι τα αστεία και οι πλάκες που κάναμε με τους συμμαθητές μου,  που ήμασταν όλοι φίλοι και κάναμε όλοι πολλή παρέα μεταξύ μας. Θυμάμαι ιδιαίτερα μία τριήμερη εκδρομή στη Θεσσαλονίκη που είχαμε κάνει και είχαμε περάσει πολύ ωραία.

Έπαιρνες μέρος στα θεατρικά του σχολείου;

Είχαμε θεατρική ομάδα στο σχολείο, αλλά ήμουν πολύ ντροπαλή και,  αν και ήθελα να λάβω μέρος, ντρεπόμουν πάρα πολύ να πάω να δηλώσω συμμετοχή. Το συζήτησα μία φορά με τους συμμαθητές μου και με πήγαν σχεδόν με το ζόρι στη θεατρική ομάδα. Πήγα και μου έδωσαν ένα ρόλο , το ρόλο της καμαριέρας σε ένα έργο του Ψαθά που λέγεται Ζητείται Ψεύτης. Κάναμε κάποιες πρόβες ,αλλά τελικά δεν το ανεβάσαμε ποτέ, γιατί αρρώστησε η καθηγήτρια που ήταν υπεύθυνη.

Πώς αποφάσισες να γίνει ηθοποιός;

Όταν τελείωνες το σχολείο έπρεπε να δηλώσεις με σειρά προτεραιότητας τι ήθελες να γίνεις. Τότε είδα τη σχολή θεατρολογίας. Ο θεατρολόγος σπουδάζει θέατρο, αλλά δε γίνεται ηθοποιός. Γίνεται ο άνθρωπος που αναλύει τις παραστάσεις, λέει αν του άρεσαν ή όχι, γράφει βιβλία σχετικά και μιλάει για τους θεατρικούς συγγραφείς . Επειδή είχα δει πολύ θέατρο εκείνη την περίοδο, γιατί ανέβαινα στην Αθήνα με τους γονείς μου και παρακολουθήσαμε παραστάσεις, ξαφνικά σκέφτηκα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω κι έβαλα πρώτη προτεραιότητα αυτή τη σχολή. Πέρασα όμως  στη σχολή Ναυπηγικής στο ΤΕΙ Αθήνας. Ο Ναυπηγός είναι αυτός που φτιάχνει τα καράβια. Είναι κάτι αντίστοιχο με τον  αρχιτέκτονα ή τον πολιτικό μηχανικό, αλλά για τα πλεούμενα: τα μικρά καραβάκια, τις βάρκες, τα πλοία. Πήγα στην Αθήνα να σπουδάσω και είπα στους γονείς μου ότι παράλληλα θέλω να σπουδάσω υποκριτική. Έτσι γράφτηκα σε δραματική σχολή παράλληλα με τις σπουδές μου, για να γίνω ηθοποιός .

Σου αρέσει περισσότερο ο κινηματογράφος, το θέατρο ή η τηλεόραση;

Και τα τρία μου αρέσουν. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω ένα από τα τρία θα διάλεγα τον κινηματογράφο μάλλον. Μου αρέσει πιο πολύ που παίζεται σε μεγάλη οθόνη, που μπορείς να μιλάς σιγά κι όχι δυνατά επειδή έχεις μικρόφωνο, ενώ στο θέατρο πρέπει να φωνάζεις και καμιά φορά βγαίνει λίγο ψεύτικο όλο αυτό. Στον κινηματογράφο μπορείς να ψιθυρίσεις κι αυτό να ακουστεί πάρα πολύ ωραία στην αίθουσα . Γενικά μου αρέσει ο κινηματογράφος, αλλά και η τηλεόραση μου αρέσει. Έχω κάνει δουλειές στην τηλεόραση και έχω γίνει ψιλογνωστή από την τηλεόραση. Δεν την απαρνούμαι την τηλεόραση, μη θυμώσει, αλλά ούτε και το θέατρο. Μου αρέσουν και τα τρία, αλλά αν μου έλεγες τώρα τι θα ήθελες αυτή τη στιγμή να κάνεις θα σου έλεγα σινεμά.

Που μπορούμε να σε δούμε αυτόν τον καιρό;

Αυτόν τον καιρό κάνουμε πρόβες για μία παράσταση στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η παράσταση θα αρχίσει να παίζεται στις 20 Φεβρουαρίου και θα παίζεται μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, τέλος Απριλίου. Το έργο λέγεται  ‘Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα’ . Το έχει γράψει ένας αμερικανός συγγραφέας, ο Ευγένιος Ο Νηλ. Υποδύομαι μία κοπέλα, την Χέηζελ, η  οποία αγαπάει ένα αγόρι και τον περιμένει να γυρίσει από τον πόλεμο. Αυτός επιστρέφει από τον πόλεμο κι αυτή είναι πολύ χαρούμενη γιατί επιτέλους θα αγαπηθούν, θα τα φτιάξουν και θα παντρευτούν, αλλά τελικά δε γίνεται ακριβώς έτσι, γιατί αυτό το αγόρι γυρίζει από τον πόλεμο με κάποια ψυχολογικά προβλήματα κι είναι δύσκολα τα πράγματα .

Επίσης έχω κάνει μία ταινία που θα παιχτεί στο σινεμά τον Απρίλιο και θα λέγεται Μαντζουράνα, όπως το φυτό . Πρωταγωνίστρια είναι ένα κοριτσάκι που είναι 11 χρονών, η οποία παίρνει μέρος σε μία εκπομπή μαγειρικής σαν το Τζουνιορ Μαστερ Σεφ. Μαγειρεύει κι είναι παρα πολύ καλή γιατί το μυστικό της είναι η μαντζουράνα. Βάζει στα φαγητά μαντζουράνα και νοστιμίζουν πολύ. Η ταινία  δείχνει την ιστορία αυτού του κοριτσιού. Εγώ κάνω μια ψυχολόγο που είναι στην εκπομπή και μιλάει με τα παιδάκια και θέλει να είναι σίγουρη αν έρχονται με τη θέλησή τους στην εκπομπή η τα στέλνουν οι γονείς τους με το ζόρι. Μιλάω και με αυτό το κοριτσάκι και συνειδητοποιώ ότι αυτή η κοπελίτσα τελικά δεν πηγαίνει με χαρά στο τηλεπαιχνίδι αυτό, αλλά επειδή φοβάται ότι αν δεν πάει θα δυσαρεστήσει τη μαμά της και δε θα την αγαπάει. Εγώ το καταλαβαίνω αυτό επειδή είμαι ψυχολόγος και προσπαθώ να μιλήσω στη μαμά της.

Ωραία. Θα έρθουμε να σε δούμε και στα δύο. Ευχαριστώ για τη συνέντευξη και που ήρθες στο σχολείο μας.